(Ps 119):
Panie, Ty jesteś moim działem, przyrzekłem zachować Twoje słowa.
Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze niż tysiąc sztuk złota i srebra.
Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze niż tysiąc sztuk złota i srebra.
Niech Twoja łaska będzie mi pociechą zgodnie z obietnicą, daną Twemu słudze.
Niech mnie ogarnie Twoja łaska, a żyć będę, bo Twoje Prawo jest moją rozkoszą.
Niech mnie ogarnie Twoja łaska, a żyć będę, bo Twoje Prawo jest moją rozkoszą.
Przeto bardziej miłuję Twoje przykazania niż złoto, niż złoto najczystsze.
Dlatego uważam za słuszne wszystkie Twe postanowienia, i nienawidzę wszelkiej drogi fałszu.
Dlatego uważam za słuszne wszystkie Twe postanowienia, i nienawidzę wszelkiej drogi fałszu.
Twoje napomnienia są przedziwne, dlatego przestrzega ich moja dusza.
Poznanie Twoich słów oświeca i naucza niedoświadczonych.
Poznanie Twoich słów oświeca i naucza niedoświadczonych.
(Ps 119): „Jakże miłuję prawo Twoje, Panie. Twoje Prawo jest moją rozkoszą.” Te słowa, powtarzane przez psalmistę z wielką wewnętrzną radością, mogą wydawać się nam dziwne. Jak można miłować prawo, coś, co wydaje się człowieka ograniczać, blokować, co jest mu narzucone z góry? A jednak psalmista chyba odkrył ważną prawdę: Prawo Boże to nie coś zewnętrznego i obcego człowiekowi. Raczej jest to coś zapisanego w nas, coś, co odkrywamy, co ukazuje nam, jak mamy żyć, aby stawać się tym, kim naprawdę jesteśmy. Miłować Boże Prawo, to kochać siebie samego, takimi, jakimi Bóg chciał nas mieć; to rozkoszować się Jego stworzeniem.
OdpowiedzUsuń