(Ps 138):
Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, bo usłyszałeś słowa ust moich;
będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów.
Pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów.
Pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
I będę sławił Twe imię za łaskę Twoją i wierność.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, pomnożyłeś moc mojej duszy.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, pomnożyłeś moc mojej duszy.
Pan, który jest wysoko, patrzy łaskawie na pokornego,
pyszałka zaś dostrzega z daleka.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, nie porzucaj dzieła rąk Twoich.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, nie porzucaj dzieła rąk Twoich.
(Ps 138): „Pan, który jest wysoko, patrzy łaskawie na pokornego, pyszałka zaś dostrzega z daleka.” Zazwyczaj żyjemy gdzieś pomiędzy dwoma biegunami: pokorą a pychą. Nasze życie daje nam impulsy w obydwu kierunkach: raz w tym, raz w tamtym. Ale częściej chyba ciążymy w kierunku pychy. Ona wydaje się dawać nam autonomię, niezależność, pozycję, szacunek innych, moc. Często się jednak okazuje, że pycha to stanie na kruchych nogach. Tak więc musimy żyć za cenę oszukiwania siebie, byle tylko nie uznać z pokorą złudzeń, co do siebie i swojego życia. Wydaje nam się, że razem z pychą stracilibyśmy wszystko. Jednak psalmista mówi: „pomnożyłeś moc mojej duszy”. Może to powiedzieć dopiero wtedy, gdy z pokorą wszystko zawierzył Bogu.
OdpowiedzUsuń