(Ps 63): Boże mój, Boże, szukam Ciebie i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą, jak ziemia zeschła i łaknąca wody.
Ciało moje tęskni za Tobą, jak ziemia zeschła i łaknąca wody.
Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.
A Twoja łaska jest cenniejsza od życia, więc sławić Cię będą moje wargi.
A Twoja łaska jest cenniejsza od życia, więc sławić Cię będą moje wargi.
Będę Cię wielbił przez całe me życie i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie, a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Moja dusza syci się obficie, a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Bo stałeś się dla mnie pomocą i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
Do ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera.
Do ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera.
(Ps 63): „Boże mój, Boże, szukam Ciebie i pragnie Ciebie moja dusza. Ciało moje tęskni za Tobą, jak ziemia zeschła i łaknąca wody.” Dusza i ciało – to określenie wskazujące, że autor ma na myśli całego człowieka. Nie ma obszarów w człowieku wyłączonych z pewnego podstawowego nakierowania na Boga, nie ma wymiarów, w których by nie istniała jakaś forma tęsknoty za Nim. Cały człowiek tęskni i pragnie Boga, bo we wszystkich przestrzeniach swojego bytu potrzebuje Zbawiciela. O tym może mu przypominać przyroda, zwyczajna zeschła ziemia (człowiek to ten „ziemisty”, ulepiony z ziemi). To może do nas dotrzeć, gdy w ciszy i może w suchości będziemy starali się modlić.
OdpowiedzUsuń