(Ps 122) Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: „Pójdziemy do domu Pana”. Już stoją nasze stopy w twoich bramach, Jeruzalem.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
(Ps 122) Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: „Pójdziemy do domu Pana”. Już stoją nasze stopy w twoich bramach, Jeruzalem.
(Ps 122): „Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana. Już stoją nasze stopy w twoich bramach, Jeruzalem. Do niego wstępują pokolenia Pańskie,
OdpowiedzUsuńaby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.” Bóg nakazał, by wszyscy Izraelici każdego roku odbyli podróż do Jerozolimy. Mogłoby to wydawać się jakimś bardzo arbitralnym i dziwnym nakazem. Czyżby Bóg chciał sobie zapewnić wielkie tłumy i ciągłość kultu. Bogu jednak nie chodzi o siebie. On tego nie potrzebuje. Regularne pielgrzymki były potrzebne Jego ludowi, by mu pomóc zachować tożsamość i jedność, by dać ludziom możliwość wzajemnego umacniania się i wspólnego cieszenia się z Przymierza. Psalm chce wyrazić tę radość ze wspólnego przebywania, z odczucia wspólnoty pragnień, modlitwy, która rodziła się przez dni wspólnego wysiłku w znoszeniu zmęczenia, trudu, niedogodności. Najważniejsze jednak było wspólne, jako lud, dziękczynienie Bogu za jego Przymierze i wierność. Dziękować imieniu Pana to specyficzne zadania i powołanie Izraela. Pośrodku narodów być dziękczynieniem i tak dawać świadectwo.