(Kol 1,12-20) Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów. On jest obrazem Boga niewidzialnego - Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała - Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez Krew Jego Krzyża.
niedziela, 21 listopada 2010
III Medytacja na Niedzielę Chrystusa Króla
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
(Kol 1, 12-20): „Dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziele świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów.” Tekst św. Pawła wydaje się być wyznaniem wiary, syntezą misterium Chrystusa. Daje wszystko obejmującą nadzieje, bo zarysowuje on ogromne horyzonty Bożego zamysłu i zapewnia, że został on już zrealizowany w Chrystusie. Jednocześnie jest ów zamysł ciągle realizowany w indywidualnym życiu każdego człowieka na tyle, na ile chce on uczestniczyć w świetle i pozwala się wyrywać z ciemności. Paweł jest zachwycony Bożym planem. To z tego zachwytu, inspirującego głębokie dziękczynienie rodzi się kontemplacja – ciche trwanie przed Panem. Powołaniem Kościoła, czyli wspólnoty wierzących jest wciąż dziękować Bogu. Dlatego cotygodniowe spotkania w Kościele nazywają się Eucharystią. Jest to czas odkrywania Bożego planu, uzdalniania serca i umysłu do rozpoznania Bożego zamysłu, zachwycenia się nim i kontemplowania Boga działającego w codzienności. Kontemplując Chrystusa kontemplujemy człowieka, który żył według Bożej myśli; kontemplując Chrystusa kontemplujemy jednocześnie Boga, którego zamysł przenika wszystko.
OdpowiedzUsuń