(Ps 146): On wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność więźniów.
Pan przywraca wzrok
ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych.
Pan strzeże przybyszów.
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych.
Pan strzeże przybyszów.
Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
(Ps 146): „On wiary dochowuje na wieki, uciśnionym wymierza sprawiedliwość, chlebem karmi głodnych, wypuszcza na wolność więźniów. Pan przywraca wzrok ociemniałym, Pan dźwiga poniżonych, Pan kocha sprawiedliwych. Pan strzeże przybyszów.” Bóg nie tylko stworzył świat, ale stale mu towarzyszy w jego wędrówce przez dzieje. On nie zostawił go własnemu jego biegowi. Bycie Stwórcą oznacza nie tylko danie „pstryczka”, ale także ciągłą relację do stworzenia. Inaczej ani Bóg nie byłby Stwórcą ani stworzenie stworzeniem. Stwórca stale obecny przy swym stworzeniu przychodzi do nas jako Opatrzność Boża. Oznacza to, że Boga interesuje los każdego i każdej z Jego stworzeń. Roztacza nad każdym i każdą z nich swoją troskę, i to nie ogólną jakąś troskę, ale każdego w sposób szczególny, dostosowany do jego/jej sytuacji Bóg widzi, obejmuje i przechowuje w swoim Sercu. Bóg jest wierny. Nie może zaprzeczyć relacji, którą raz zdecydował się zawiązać, relacji ze swoim stworzeniem. Niewierny Bóg byłby kimś sprzecznym i nieobliczalnym.
OdpowiedzUsuń