(Ps 80): Usłysz, Pasterzu
Izraela,
Ty, który zasiadasz nad cherubinami.
Wzbudź swą potęgę i przyjdź nam z pomocą.
Ty, który zasiadasz nad cherubinami.
Wzbudź swą potęgę i przyjdź nam z pomocą.
Powróć, Boże Zastępów,
wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
I chroń to, co zasadziła Twoja prawica,
latorośl, którą umocniłeś dla siebie.
wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl.
I chroń to, co zasadziła Twoja prawica,
latorośl, którą umocniłeś dla siebie.
Wyciągnij rękę nad mężem
Twojej prawicy,
nad synem człowieczym,
którego umocniłeś w swej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie,
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.
nad synem człowieczym,
którego umocniłeś w swej służbie.
Już więcej nie odwrócimy się od Ciebie,
daj nam nowe życie, a będziemy Cię chwalili.
(Ps 80): „Powróć, Boże Zastępów, wejrzyj z nieba, spójrz i nawiedź tę winorośl. I chroń to, co zasadziła Twoja prawica, latorośl, którą umocniłeś dla siebie.” Podjęta z miłości do Jezusa adwentowa praca nad sobą być może już przynosi pewne owoce: nasze zobowiązania przyjmują konkretne kształty, umacniają się dobre pragnienia, pojawiają się małe gesty dobroci, serdeczne słowa. Ale widzimy też, jak to wszystko jest kruche i słabe, jest jak roślinka, którą pieczołowicie i z trwogą w sobie pielęgnujemy, wiedząc, jak łatwo ją zgnieść, zasuszyć, zagłuszyć. Trzeba to dobro, które się budzi w nas polecać Bogu, składać w Jego ręce. Niech On je chroni, wyciągnie swoją dłoń, umacnia swoją mocą. Bo skoro rozpoczął w nas dobre dzieło, z pewnością chce i pragnie je w nas dokończyć, i sprawić by wydało jak największy owoc: nowe życie.
OdpowiedzUsuń