Wprowadzenie: Fragment z Pisma św. może być pomocą do osobistej modlitwy (ok. 15 min). Zaczynamy znakiem krzyża i przeczytaniem czytania, w razie potrzeby inspirując się refleksją, która jest pierwszym komentarzem do tego posta. Kończymy rozmową z Bogiem o tym, co mi ten tekst mówi oraz modlitwą Ojcze nasz.
Ps 8, 4-9:
Gdy patrzę na Twoje niebo, dzieło palców Twoich, * na księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:
czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, *czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów, *uwieńczyłeś go czcią i chwałą.
Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich, *wszystko złożyłeś pod jego stopy:
Owce i bydło wszelakie, *i dzikie zwierzęta,
ptaki niebieskie i ryby morskie, *wszystko, co szlaki mórz przemierza.
(Ps 8): „Gdy patrzę na Twoje niebo, dzieło palców Twoich, na księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?” Ten psalm umieszcza człowieka w doskonałej harmonii, odtwarza harmonię, za którą ludzie zawsze tęsknili. Jest to doskonała zgodność z kosmosem, z przyrodą, z Bogiem. Człowiek odnajduje siebie jako byt otulony innymi stworzeniami, które przeniknięte są Bożą obecnością i troską. Człowiek, dokładnie pośrodku tego psalmu, pośrodku stworzenia, jest tajemnicą a zarazem chwałą Boga. Autor tego tekstu wskazuje, że człowiek może odnajdywać ową harmonię tylko wtedy, gdy będzie się uczył postawy kontemplacji, tzn., zanim zacznie działać zada sobie podstawowe, fundamentalne pytania oraz w całej prostocie kontemplacyjnie popatrzy w milczeniu i zdumieniu na to, co go otacza.
OdpowiedzUsuń