Wprowadzenie: Fragment z Pisma św. może być pomocą do osobistej modlitwy (ok. 15 min). Zaczynamy znakiem krzyża i przeczytaniem czytania, w razie potrzeby inspirując się refleksją, która jest pierwszym komentarzem do tego posta. Kończymy rozmową z Bogiem o tym, co mi ten tekst mówi oraz modlitwą Ojcze nasz.
Zapraszam do podzielenia się Twoją refleksją i dopisania kolejnego komentarza.
(Dz 14, 21-27): „Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.” Paweł wie, że życie w wierze wymaga bliskości osób, zachęcania, wspierania, ciepłych słów. Wytrwać w wierze nie można samemu, potrzebne jest „obcowanie świętych”. Wiara wykuwa swój głęboki kształt w wytrwałości i cierpliwości. Wszystkie prawdziwie ważne sprawy ludzkie, duchowe, prawdziwe wartości wymagają dziesiątków lat życia nimi, a więc wytrwałości i cierpliwości (co dopiero tak ogromna wartość jak Królestwo Boże). Paweł pociesza poprzez opowiadanie o Bożych dziełach, o tym jak Pan działał w jego życiu i życiu innych ludzi. Musimy uczyć się jako chrześcijanie opowiadania o swojej wierze, o swoim duchowym doświadczeniu, o własnym rozumieniu i przeżywaniu wiary. Opowiadanie i dzielenie się – konkretny wyraz obcowania świętych – jest ogromnie ważnym sposobem wzajemnego pobudzania do wytrwałości i cierpliwości, a przez to pomocą w objawianiu trwałych wartości.
OdpowiedzUsuń